Tadeusz Gajcy
(1922-1944)
Twórca pokolenia Kolumbów, pisał po pseudonimami Karol Topornicki i Roman Oścień, polski dramatopisarz i poeta, urodził się i zmarł w Warszawie.
Był studentem tajnych kompletów polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim.
Walczył o wolność ojczyzny w szeregach Armii Krajowej, zginął w walkach na Starym Mieście podczas powstania warszawskiego.
Jego debiut przypadł na czas okupacji, pierwsze utwory opublikował w konspiracyjnym wydawnictwie „Sztuka i Naród”, w 1943 roku ukazał się jego tomik wierszy „Widma”.
Zaliczany jest do najbardziej oryginalnych poetów, ale jego dzieła Gajcego nie poddają się prostym interpretacjom.
Poetę wyróżnia:
- poczucie naznaczenia przez los,
- tęsknota za niespełnionym prawdziwym życiem,
- myśli o niezaznanej miłości,
- podatność na obawy i stany lękowe,
- zachwyt poezją katastroficzną,
- skłonność do metafizyki i refleksji,
- wiara w siłę poezji.
Pośmiertnie, już po II wojnie światowej wydane zostały zebrane utwory, w 1951, 1969, 1971. Obecnie także wiele wydawnictw wznawia wiersze poety lub publikuje własny wybór wierszy.