Konstanty Ildefons Gałczyński
(23.01.1905 Warszawa —6.12.1953 Warszawa)
Jeden z najpopularniejszych poetów polskich, tłumacz i krytyk, także dramaturg i prozaik.
Ojciec, także Konstanty, był technikiem kolejowym, mama Wanda z Łopuszańskich, zajmowała się domem. W okresie I wojny światowej, że względu na pracę ojca, mieszkał z najbliższymi w Moskwie, tam chodził do szkoły, dobrze poznał język rosyjski oraz twórczość poetów symbolistów i futurystów.
W 1918 roku rodzina Gałczyńskich powróciła do Warszawy (Towarowa, Leśna, Aninie, a po II wojnie światowej Aleja Róż). Przyszły poeta studiował filologię angielską i klasyczną. W dwudziestoleciu międzywojennym związany był z grupą poetycką „Kwadryga”, współpracował z czasopismem „Skamander”, drukował swe utwory w rozmaitych pismach satyrycznych. Tak naprawdę nigdy nie opowiedział się za żadnym z nurtów czy programów literackich. W latach 1931-1933 pracował w placówce konsularnej w Berlinie, a także w Wilnie.
Podczas II wojny światowej został powołany do wojska,trafił do niemieckiej niewoli, przebywał w obozach jenieckich w Niemczech (m.in. w międzynarodowym obozie w Altengrabow pod Magdeburgiem (Stalag XI A). Po wyzwoleniu przebywał w Paryżu, Brukseli i Rzymie.
Do Polski powrócił w marcu 1946 wraca do kraju, razem z żoną Natalią i córką Kirą zamieszkał w Krakowie, następnie na krótko, w Szczecinie, by już na stałe przenieść się do Warszawy.
Ukochanym miejscem wypoczynku poety i jego rodziny, o którym warto wspomnieć, była leśniczówka „Pranie” na Mazurach, gdzie poeta chciał zamieszkać na stałe, ale śmierć pokrzyżowała te plany. Od 1980 roku funkcjonuje w Praniu Muzeum Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego (z piękną rzeźbą w ogrodzie, zdjęcie wyżej).
Współpracował z „Przekrojem”, „Tygodnikiem Powszechnym”, był krytykiem stereotypów romantycznych, nagminnie podnoszonego cierpienia, dlatego w jego twórczości pojawiają się elementy plebejskie, atmosfera jarmarków czy ludowych zabaw. Jego wiersze są bez pozy i nadęcia, za to dowcipne, żartobliwe z parodią i kpiną.
Posługiwał się specyficzną odmianą absurdalnego humoru, tworzył utwory satyryczno-groteskowe, sentymentalne, refleksyjne, baśniowo-fantastyczne, odwołując się do róznych nurtów tradycji.
Poeta odszedł nagle, po dwóch zawałach serca (w 1948 i 1952), 5 grudnia 1953 roku.
Najważniejsze (najpopularniejsze) z wierszy, tomików, pieśni, poematów, felietonów to:
- „Werble wolności”,
- „Słowa prawdziwe”,
- „Zaczarowana dorożka”,
- „Ślubne obrączki”,
- „Koniec świata”,
- „Bal u Salomona”,
- „Niobe”,
- „Listy z fiołkiem”,
- „Prośba o wyspy szczęśliwe”,
- „Strasna zaba”,
- „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte”,
- „Śmierć inteligenta”>