„Gdzieś na biegunach, gdzieś na końcu świata” Józefa Barana

  • Przykład utworu liryki filozoficzno-refleksyjnej.
  • Tytuł wprowadza w tematykę utworu
  • Tematem jest brak komunikacji i porozumienia ludzi żyjących obok siebie.
  • Nawet będą blisko są osamotnieni i dalecy, jakby mieszkali na przeciwległych biegunach.
  • Odległości bywają różne, według poety to nie metry czy kilometry, tylko bliskość ludzi, ich uczucia.
  • Nadawcą jest prawdopodobnie sam poeta, który wypowiada się też w imieniu adresata.
  • Adresatami jest para małżeńska Halszka i Leszek Dutkowie.
  • On jest krakowskim artystą plastykiem, czego dowiaduje się czytelnik z dedykacji.
  • Nastrój wiersza jest pełen zadumy i powagi ze względu na poruszany temat i skomplikowaną ludzką naturę.
  • Obrazy poetyckie ilustrują różne życiowe sytuacje, ludzi oddalonych od siebie bez radości życia.
  • Metaforą serca staje się zmarznięta róża.
  • Nauka płynąca z wiersza wskazuje, że bliskość wymaga wysiłku.
  • Budowa wiersza współgra z tematem.
  • Cztery strofy mają nieregularną budowę.
  • Brak jest rymów i znaków interpunkcyjnych.
  • Występują epitety (np. „mali, skuleni ludzie”).
  • Historia ilustruje ludzi wokół.