- „Gęsiarka” jest sonetem (4 zwrotki, dwie pierwsze po 4 wersy, następne po 3 wersy, razem jest ich 14).
- Narratorem w wierszu jest poeta, bohaterką czteroletnia gęsiarka.
- Nosi ubrania kupione na wyrost, ma jasne włosy splecione w warkocz z kolorową wstążką.
- Nie ma butów, tak bowiem latem „chodziły” wiejskie dzieci.
- Dziewczynka wypełnia swe obowiązki pilnując stada gęsi.
- Jej śniadanie to kromka chleba w chusteczce.
- Dziewczynka wędruje ze stadkiem gęsi, w ręce trzyma „pastuszkowy pręt”.
- Gęsi przypominają łódki na wodzie, posłusznie idą przed swoją pastereczką.
- Sprawdzają co jakiś czas czy dziewczynka idzie za nimi.
- Ten pochód przypomina dziecko na białym łańcuchu.
- W ostatnich strofach poeta zamiescił własna refleksję, pytanie, zdziwienie kto kogo pilnuje, dziecko gęsi czy one dziewczynkę
- Poeta wprowadził szereg epitetów, które świadczą o sympatii i współczuciu do małej pastuszki .
- Jest to przykład wiersza sylabicznego (jednakowa ilość sylab (13).
Z czteroletnią powagą, w spódniczce po bose
Stopki i w kaftaniku na wyrost, to wąską
Drepce miedzą, to znowu brodzi młaką grząską,
Z rannym świtem, nim słońce traw osuszy rosę.
Krasą krajką przeplótłszy lnianowłosą kosę,
Z kromką chleba w chusteczce za pasa przewiązką,
Dłoń prawą uzbroiwszy wierzbiny gałązką,
W lewej wlecze za sobą źdźbło złocistokłose.
Sznur gęsi, z których każda jak łódka się słania,
Sunie jak szereg białych znaków zapytania:
Czy dziecko ich pilnuje, czy one je wiodą
Jak na śnieżnym łańcuchu, by ustrzec przed szkodą,
I odwracają szyję u każdego skręta,
Czy nie zgubiło z dłoni pastuszego pręta.