- Wiersz z gatunku liryki filozoficzno-refleksyjnej.
- Składa się z 16 strof o różnej liczbie wersów.
- Wiersz biały, bez rymów i ozdobników.
- Przypomina mowę potoczną.
- Tematem jest relacja człowieka z sumieniem.
- Podmiot liryczny nie został jasno określony.
- Osoba ta szuka porozumienia z samym sobą, z własnym sumieniem.
- Osoba mówiąca opowiada o swoim zachowaniu wobec sumienia.
- Przedstawia swe sumienie jako coś upośledzonego, chorego.
- Zastosowana w wierszu ironia jest celowym zabiegiem poetyckim.
mój głos wewnętrzny
niczego nie doradza
niczego nie odradza
nie mówi ani tak
ani nie
jest słabo słyszalny
i prawie nieartykułowany
nawet jeśli się bardzo głęboko pochyli
słychać tylko oderwane
od sensy sylaby
staram się go nie zagłuszać
obchodzę się z nim dobrze
udaję że traktuję go na równi
że mi na nim zależy
czasami staram się z nim nawet rozmawiać
– wiesz wczoraj odmówiłem
nie robiłem tego nigdy
teraz też nie będę
– glu – glu
– no więc sądzisz
że dobrze zrobiłem
– ga –go –gi
-dobrze że się zgadzamy
– ma – a
– no a teraz wypocznij
jutro znów pogadamy
nie jest mi na nic potrzebny
mógłbym o nim zapomnieć
nie mam nadziei
trochę żalu
gdy leży tak
przykryty litością
oddycha ciężko
otwiera usta
i stara się podnieść
bezwładną głowę