- Głowa jest symbolem indywidualności.
- Oznacza także człowieka, ludzkie życie.
- Dać głowę to zginąć.
- Położyć głowę albo ją stracić to domagać się czyjejś śmierci.
- Głowa to też emblemat życia duchowego, płodności, świetości (jako atrybut świętych).
- Głowę namaszczano oliwą, posypywano popiołem na znak pokuty.
- Głowę uznaje się za znak przywództwa.
- Rzymianie swoje miasto nazywali głową świata.
- Mąż nazywany jest głową rodziny.
- Papież jest głową Kościoła.
- Tak więc głowa to królestwo, władza, przewodnictwo, autorytet.
- Głową nazywany jest biblijny, dostojny starzec, fałszywy zaś prorok – ogonem.
- Głowa to też symbol honoru.
- Wysoko nosić głowę to być dumnym, pewnym siebie.
- Skłonić głowę to znaleźć schronienie, przytułek.
- Głowa to też emblemat rozumu, rozsądku, mądrości.
Odniesienia odnaleźć można:
- List św. Pawła do Kolosan 1,18.
- Księga Jozuego 7,6.
- Numeri 27,22-23.
- I Księga Samuela 10, 1.
- Pieśń nad pieśniami 5,11.
- Deuteronomium 28, 13-14.
- Proroctwo Izajasza 9,15.
- J. Kochanowski, „Pieśń X”.
- W. Potocki, „Co głowa tp rozum”.
- A. Mickiewicz, „Pan Tadeusz”.
- C.K. Norwid, „Tęcza”.
- W. Pol, „Sejmik”.
- K. Opaliński, „Satyry”.
- K. Brodziński, „Prośba do Boga”.
- S. Chęciński, „Straszny dwór”.
Wg Słownika symboli literackich R. Kuleszewicza, Białystok 2003.