Witold Gombrowicz
(pseudonimy Alejandro Jorge, Zdzisław Niewieski)
(4 sierpnia 1904, Małoszyce pod Opatowem – 25 lipca 1969, Vence, Francja)
Powieściopisarz, nowelista, dramaturg, eseista, krytyk literacki.
Absolwent gimnazjum św. Stanisława Kostki w Warszawie, studiował prawo na UW, filozofię i ekonomię w Paryżu, debiutował „Pamiętnikiem z okresu dojrzewania” (1933), niezrozumianym przez krytykę, podobnie jak powieść „Ferdydurke” (1937), opisująca rzeczywistość w kategoriach groteski i absurdu.
Gombrowicz współpracował np. „Kurierem Porannym”, publikując felietony i recenzje.
Większą część życia przebywał na emigracji, którą wybrał świadomie, początkowo w Argentynie, a od 1964 roku we Francji.
Zaczęło się od tego, że w 1939 roku uczestniczył w dziewiczym rejsie „Chrobrego” ( polskiego statku pasażerskiego) do Ameryki Południowej. Na wieść o wybuchu II wojny światowej postanowił przeczekać
wojnę w Buenos Aires w Argentynie. W końcu jednak pozostał tam aż do 1963 roku,
Powojenne dokonania literackie docierają do czytelników w Polsce poprzez paryską „Kulturę”
i starania Jerzego Giedroycia.
Zyskał sławę światową, był tłumaczony na wiele języków, uznawany (niestety pośmiertnie!) za jednego z najlepszych twórców współczesnej polskiej literatury.
Wybrane dzieła:
- „Trans-Atlantyk” (1953),
- „Ślub” (1953),
- „Dziennik 1953-1956” (1957),
- „Bakakaj” (1957),
- „Iwona księżniczka Burgunda” (1958),
- „Pornografia” (1960),
- „Dziennik 1957-1961” (1962),
- „Kosmos” (1965),
- „Kronos” (2013).
