Stanisław Grzesiuk
( (6 maja 1918, Małków – 21 stycznia 1963, Warszawa)
Dzieciństwo i młodość spędził na warszawskim Czerniakowie, biednej dzielnicy stolicy.
Mieszkał z rodzicami w dość trudnych warunkach, nauka nie byłą jego priorytetem. Po szkole powszechne podjął pracę w zakładach radiotechnicznych, został czeladnikiem i chciał ukończyć państwowe kursy w tym kierunku.
W kampanii wrześniowej wstąpił do wojska, do Warszawy wrócił po kapitulacji miasta.
Walczył w konspiracji, w 1940 oku aresztowany podczas łapanki trafił na roboty do Niemiec.
Próbował uciec z gospodarstwa , gdzie pracował i trafił do obozu w Dachau (4 kwietnia – 16 sierpnia 1940), następnie do obozu Mauthausen-Gusen, gdzie przebywał do 5 maja 1945, kiedy to obóz wyzwolili Amerykanie.
W lipcu 1945 wrócił do kraju, ożenił się, zapisał do Polskiej Partii Robotniczej, pracował jako instruktor partyjny, później w kilku warszawskivch szpitalach na stanowiskach administracyjnych, był radnym stolicy.
Pobyt w obozach wpłynął negatywnie na jego zdrowie, zmarł na gruźlicę.
Popularyzował folklor stolicy, śpiewał uliczne piosenki, np. Czarna Mańka, Siekiera, motyka, Bujaj się Fela, Bal na Gnojnej, Ballada o Felku Zdankiewiczu, Komu dzwonią, U cioci na imieninach oraz Nie masz cwaniaka nad warszawiaka.
Pochowano go na cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Twórczość:
- „Pięć lat kacetu” (1958),
- „Boso, ale w ostrogach” (1959),
- „Na marginesie życia ’ (964),
- „Klawo, jadziem” (2019).
