Wśród terytorialnych odmian języka polskiego, oprócz gwar wiejskich, wyróżniamy gwary miejskie. Powstawały i „rozwijały się” szczególnie w dużych miastach, w okresie rewolucji przemysłowej, rozwoju techniki, gospodarki. W związku z tym do miast przybywali nowi mieszkańcy, przynosząc ze sobą wiele cech fonetycznych, gramatycznych i słownikowych charakterystycznych do obszarów dialektycznych, w których wcześniej mieszkali.
Jednocześnie w miarę upływu czasu przyswajali sobie wyrazy wcześniej im nieznane i stopniowo rugowali z języka właściwości gwarowe, różniące się znacząco od form literackich. Często braki w wykształceniu przybyszów ze wsi do miast, powodowały zniekształcenia niektórych form językowych, zwłaszcza obcego pochodzenia, np. „trojlebus”. To wpłynęło na kształtowanie się swoistych odmian języka polskiego, zwanych miejskimi gwarami. Lokują się one między językiem literackim a gwarami wiejskimi.