- Utwór przenosi czytelnika w cudowny czas świąt bożonarodzeniowych.
- Wprowadza w nastrój świąteczny i odwołuje się do uczuć czytającego.
- Gwiazda jest przecież symbolem Bożego Narodzenia, ma magiczną moc.
- Promienie tej gwiazdy są jak świąteczne życzenia, które ludzie ślą w tym okresie innym, dzieląc się także opłatkiem.
- W wierszu jest również o starym zwyczaju ludowym, czyli kolędowaniu.
- Cechy gwiazdy świecącej na niebie przeniesione zostały niejako na gwiazdę kolędników.
- Towarzyszy jej atmosfera ciepła, serdeczności, miłości i życzliwości.
- Wszyscy chcieliby, by pozostawała wśród ludzi na długo, aby była obecna stale, nie tylko w ten jeden wieczór.
- Wiersz ma budowę stroficzną (5 zwrotek).
- Swą melodyjnością przypomina kolędę.
- Wersy liczą po 7 lub 8 sylab.
- Rymują się wyrazy w zakończeniach drugiego i czwartego wersu.
- Rymy są krzyżowe, przeplatane.
- Poeta wykorzystał epitety (np. „gwiazda srebrna, staroświecka”), porównania (np. „chwycili za promienie/jak w dzwonnicy za sznury”).
Świeciła gwiazda na niebie,
Srebrna i staroświecka,
Świeciła wigilijnie,
Każdy zna ją od dziecka.
Zwisały z niej z wysoka
Długie, błyszczące promienie,
A każdy promień to było
Jedno świąteczne życzenie.
I przyszli – nie magowie,
Już trochę postarzali –
Lecz wiejscy kolędnicy,
Zwyczajni chłopcy mali.
Chwycili za promienie,
Jak w dzwonnicy za sznury,
Ażeby śliczna gwiazda
Nie uciekła do góry.
Chwycili w garść promienie,
Trzymają z całej siły.
I teraz w tym rzecz cała,
By się życzenia spełniły.