Historia architektury na przestrzeni wieków

  • Mezopotamia (ok. 4000 -323 r. p. n.e.)
    • architektura sakralna,
    • pałace z wewnętrznymi dziedzińcami i ogrodami,
    • zabudowa miejska (fosy, mury obronne, cytadele, bramy wjazdowe),
    • materiał budowlany – gliniane cegły zdobione glazurą ceramiczną.
  • Egipt (ok. 3100-323 r. p. n.e.)
    • architektura sakralna (budynki o wnętrzach kolumnowych z wejściem między dwoma pylonami),
    • grobowce faraonów (piramidy schodkowe, mastaby),
    • budulec (kamień, naturalne skały, trzcina wypełniana gliną).
  • Grecja (ok. XVII – I w. p.n.e.)
    • budowle mieszkalne z paleniskiem i kolumnowym portykiem,
    • grobowce szybowe,
    • pałace z salami kolumnowymi,
    • kolumny w porządkach:
      • doryckim,
      • jońskim,
      • korynckim,
    • architektura miejska,
    • budulec (kamień i marmur).
  • Rzym (ok. VIII w. p.n.e. – 476 r. n.e.)
    • akwedukty,
    • łuki triumfalne,
    • wille,
    • świątynie na wysokich cokołach,
    • podziemne, kute w skale groby (katakumby),
    • udoskonalenie technik budowy (wynalezienie cementu),
    • zastosowanie sklepień kolebkowych i kopuł,
    • budynki użyteczności publicznej.
  • Bizancjum (ok. IV w. – 1453 r.)
    • świątynie chrześcijańskie na planie centralnym, podłużnym lub krzyża,
    • orientacja budowli sakralnych – usytuowanie od wschodu absydy z ołtarzem, a od zachodu przedsionka z chrzcielnicą.
  • Romanizm (ok. VI w. – XIII w.)
    • masowe kościoły o grubych murach, niewielkich półokrągłych oknach, przykryte sklepieniem kolebkowym, półokrągłym lub krzyżowym,
    • wnętrze dzielone na segmenty za pomocą ciągu kolumn.
  • Gotyk (ok. VI -XIII w.)
    • monumentalna architektura sakralna,
    • barwne witraże,
    • wynalezienie ostrołuku, umożliwiającego budowę wysokich budowli,
    • sklepienie krzyżowo-żebrowe,
    • kamienne dekoracje architektoniczne,
    • warowne miasta.
  • Renesans (ok. XV w. – XVI w.)
    • dbałość o lekkość, harmonię i proporcje budowli,
    • odnowa wzorców antycznych,
    • wykorzystywanie elementów klasycznych porządków architektonicznych,
      architektura pałacowa,
      popularność willi.
  • Barok (koniec XVI w. – połowa XVIII w.)
    • złożoność planów konstrukcyjnych budowli,
    • spiralnie kręcone kolumny,
    • falujące fasady,
    • odwrót od wartości klasycznych,
    • bogactwo dekoracji,
    • monumentalizm.
  • Klasycyzm (ok. 1760 -1830 r.)
    • odrzucenie bogactwa form,
    • prostota, harmonia, oszczędność dekoracji,
    • odnowienie wzorców antycznych,
    • nowe typy budowli:
      • szkoły,
      • kamienice,
      • domy bankowe i handlowe.
  • Historyzm i nowe tendencje (XIX w.)
    • style nawiązujące do minionych epok:
      • neoromanizm,
      • neogotyk,
      • neobarok,
      • neoklasycyzm,
    • nowe koncepcje:
      • orientalizm,
      • egzotyzm,
      • eklektyzm,
      • łączenie stylów historycznych,
    • konstrukcje z żelaza i szkła.
  • Secesja (ok. 1895-1905 r.)
    • idea projektowania budynku z całym wyposażeniem,
    • motywy roślinne, organiczne,
    • faliste gzymsy i linia okien,
    • nieregularne fasady,
    • bogata ornamentyka.
  • De Stijl (1917-1931 r.)
    • proste, oszczędne formy brył,
    • popularyzacja taniego, dostępnego budownictwa,
    • wykorzystywanie nowoczesnych materiałów,
    • stosowanie konstrukcji szkieletowych.
  • Bauhaus (1919-1934 r.)
    • idea funkcjonalnej architektury,
    • projekty uwzględniające potrzeby człowieka,
    • uwzględnianie warunków otoczenia,
    • pierwsze nowoczesne szkoły projektowania.
  •  Art déco (lata 20. i 30. XX wieku)
    • symetria, geometryzacja bryły,
    • dekoracje podporządkowane funkcji i materiałowi,
    • inspiracje:
      • secesją,
      • kulturą orientalną,
      • antykiem,
      • kubizmem,
      • folklorem.
  • Konstruktywizm (20. i 30. lata XX wieku)
    • podkreślanie cech konstrukcyjnych obiektu,
    • fascynacja przemysłem,
    • monumentalizm.