- Wiersz z gatunku liryki miłosnej.
- Składa się z 6 strof (1-5 są to zwrotki dwuwersowe (tzw. dystychy), 6- trzywersowa).
- Tematem utworu jest miłość, a podmiotem lirycznym zakochany mężczyzna.
- Zakochany pan kieruje swą wypowiedź do kobiety, opowiadając jej o swoich kolejnych przeżyciach, uczuciu które do niej żywi.
- Przedstawia dzieje miłości, podkreślając jej siłę.
- Poeta zastosował środki artystyczne, m. in. przenośnie (np. „miłość jest ziarnem rzuconym głęboko”), epitety (np. „szumniej, lazurowiej, ciemniej”), porównania (np. „miłość jest jak drzewo”).
Mówiłem ci umyślnie dobranymi słowy,
Że miłość jest jak drzewo, które rośnie we mnie..
Nagle mi szum zielony uderzył do głowy
I stało się w niej szumniej, laurowiej i ciemniej.
Mówiłem, że jest ziarnem rzuconym głęboko
W serce, w którym jak w glebie dojrzewa powoli.
Nagle ziarno czerwoną nabrzmiało posoką
I poczułem, że rośnie. Pomyśl, jak to boli!
Nie wierz mi. Nie jest ziarnem miłość ani
drzewem,
Tylko wichrem, co sennie przeciąga po niebie…
I wicher obudzonym uderzył powiewem,
Obalił mnie i padłem.
Ach, jak blisko ciebie!