- Prahistoria (ok. 2,5 mln – 4 tys. lat p.n.e.)
- pierwsze wytwarzanie przedmioty,
- figury kobiet o uproszczonych kształtach,
- odniesienie do kultu płodności,
- płaskorzeźby i ryty skalne.
- Mezopotamia ( ok. 40000 – 323 r. p.n.e.)
- rzeźby figuralne w kamieniu i alabastrze,
- reliefy w układzie pasowym,
- sceny historyczne i kultu religijnego,
- rzeźbiarskie dekoracje stelach cmentarnych.
- Egipt (ok. 3100-320 r. p.n.e.)
- rzeźba wyposażająca grobowce,
- nowy kanon sztuki reliefowej z frontalnym układem zawsze młodej postaci),
- monumentalne posągi władców,
- sceny z życia codziennego,
- posągi sfinksów.
- Grecja (od XVII w. – I w. p.n.e.)
- monumentalne posągi kamienne,
- tworzone początkowo w celach sakralnych,
- rzeźba klasyczna wolno stojąca postać,
- rzeźby hellenistyczne, dynamiczne, pełne finezji kompozycje.
- Rzym (ok. VIII w. p.n.e. – 476 r. n.e.)
- naśladowanie i kopiowanie posągów greckich,
- rzeźba pomnikowa,
- rzeźby portretowe,
- reliefy o tematyce historycznej , tworzące narrację.
- Bizancjum (ok. IV w. -1453 r.)
- stopniowe porzucanie wzorców i kanonów starożytnych,
- rzeźba architektoniczna o charakterze ornamentalnym,
- sarkofagi i kolumny z motywem roślinnym,
- reliefy z kości słoniowej.
- Romanizm (ok. VI – XIII wieku)
- kamienna rzeźba figuralna,
- uproszczona forma na rzecz bogatej ornamentyki,
- płaskorzeźby we wnętrzach kościołów,
- odlewy z brązu,
- rzeźba kultowa (krucyfiksy, matka Boska z dzieciątkiem na tronie),
- relikwiarze.
- Gotyk (ok. Xii – Xv wiek)
- grupy płaskorzeźb,
- sceny figuralne na zewnątrz budowli,
- dekoracje roślinne, ornamentalne,
- początki rzeźb stojących osobno,
- drewniane ołtarze szafowe.
- Renesans (ok. XV – XVI wiek)
- kamienna rzeźba pełna wolno stojąca,
- posągi konne, popiersia portretowe,
- dostojeństwo przedstawień,
- odwołania do antyku,
- płaskorzeźby odlewane z brązu.
- Barok (lata 70. XVI wieku do połowy XVIII wieku)
- uchwycenie ruchu,
- naturalizm przedstawienia,
- rzeźba dekoracyjna (stiuki),
- portrety (popiersia), monumentalizm,
- kompozycje rzeźbiarskie,
- nagrobne (epitafia).
- Rokoko (końcowe lata XVIII wieku)
- drobna plastyka w porcelanie,
- rzeźba ogrodowa.
- Klasycyzm (ok. 1760-1830 r.)
- utrwalenie klasycznego kanonu piękna,
- patos, powaga, prostota, kunszt formy,
- tematy mitologiczne,
- alegoryczne i historyczne,
- rzeźba portretowa i architektoniczna (tympanony),
- umiarkowana dynamika,
- monumentalizm.
- Romantyzm (ok. 1800 – 1850 r.)
- tematyka polityczno-społeczna,
- statuetki z brązu i terakoty,
- rzeźba portretowa, pomnikowa i rodzajowa.
- Secesja (1895-1905 r.)
- idea zjednoczenia sztuk,
- odkształcanie figur w kierunku naśladownictwa giętkiej, płynnej, ornamentalnej linii,
- różnicowanie faktury.
- Kubizm (ok. 1906-1915 r.)
- rozbijanie bryły rzeźbiarskiej na elementy pozwalające oglądać obiekt z kilku perspektyw jednocześnie,
- zestawianie form wklęsłych i wypukłych,
- tworzenie reliefu będącego powiązaniem rzeźby z malarstwem.
- Futuryzm (ok. 1909 -1918 r.)
- fascynacja ruchem,
- próby uzyskaniu silnego dynamizmu,
- sprzeciw wobec wierności naturze i tradycji historycznej.
- Ekspresjonizm (ok. 1919 – 1930 r.)
- inspiracja sztuką ludową i egzotyczną (Afryka, Oceania, elementy prekolumbijskie),
- sięganie do wątków związanych z pierwotnym instynktem,
- bunt przeciw industrializacji i bezduszności miasta.
- Dadaizm (ok. 1916-1923 r.)
- antyestetyzm,
- tworzenie rzeźb na zasadzie kolażu i montażu,
- wyniesienie na piedestał dzieła pospolitego,
- pierwsze kompozycje przestrzenne z różnych przedmiotów (asamblaże).
- Surrealizm (ok. 1920 – 1935 r.)
- uznawanie dzieła tzw. przedmiotów znalezionych,
- barwne reliefy,
- delikatne płynne formy jako działanie przypadku.
- Konstruktywizm (lata 20. i 30. XX wieku)
- konstruowanie obiektów przypominających maszyny,
- wykorzystywanie oszczędnych form,
- akcentowanie funkcjonalizmu projektów.
- Socrealizm (lata 30. – 60. XX wieku)
- odwołanie do antyku w wydaniu sakralno-mitologicznym,
- uproszczona, monumentalna forma,
- powrót do figuratywizmu,
- rzeźba architektoniczna i pomnikowa,
- popiersia działaczy komunistycznych.