Kazimiera Iłłakowiczówna
(6 sierpnia 1892, Wilno, Litwa – 16 lutego 1983, Poznań)
Polska poetka, prozaik, dramaturg i tłumaczka (władała czterema językami).
Urodziła się jako druga nieślubna córka nauczycielki języków obcych Barbary Iłłakowicz oraz adwokata Klemensa Zana (syna Tomasza, filomaty, przyjaciela Mickiewicza). Swoje prawdziwe pochodzenie poznała jako nastolatka.
Autorka wspomnień i wierszy dla dzieci.
Wychowywała się w Genewie i Anglii.
Wszechstronnie wykształcona, absolwentka Uniwersytetu Oksfordzkiego, Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Pełniła funkcję osobistego sekretarza Józefa Piłsudskiego.
Jedna z najwybitniejszych postaci życia literackiego Warszawy w XX międzywojennym.
Po wybuchu wojny ewakuowana wraz z MSZ do Rumunii, do końca wojny przebywała w Cluj.
Jej twórczość cechuje konkretność obrazowania, nawiązanie do tradycji i rytmiczność.
Nie należała do żadnej grupy literackiej.
W 1947 roku powróciła do kraju.
Po koniec życia straciła wzrok.
Pochowana na Powązkach.
Współpracowała z:
- „Dziś i Jutro”,
- „Tygodnikiem Powszechnym”,
- „Twórczością”,
- „Nową Kulturą”,
- „Życiem Literackim”,
- „W Drodze”.
Charakterystyczne dla jej poezji jest dążność do upotocznienia języka poetyckiego poprzez elementy fabularne i akcenty humorystyczne.
Autorka m.in. tomów:
- „Ptak płaczący”,
- „Popiół i perły”,
- „Słowik litewski”.