Imagizm, nowatorski kierunek w poezji i krytyce poezji angloamerykańskiej.Pojawił się na początku XX wieku (of. 1910 roki). Skierowany niejako w postromantyczną lirykę bezpośredniego wyznania i podtekstach autobiograficznych.
Imaginizm postulował:
- pośrednie formy wyrazu,
- obrazowanie doznań zmysłowych i uczuciowych,
- przeniknięcie wyznań refleksją intelektualną,
- połączenie imagizmu z pojęciem ideogramu i pismem ideograficznym (np. starochińskim czy staroegipskim), gdzie znaki wizualne staja się nośnikami pojęć,
- inspiracją dla niektórych twórców była poezja fińska i japońska (liryka haiki, haiku i dramat no).
- Twórca koncepcji imagizmu był Ezra Weston Loomis Pound (1885, Idaho, USA – 1 listopada 1972, Wenecja, Włochy), amerykański poeta, tłumacz, publicysta i krytyk literacki, obok Thomasa Stearnsa Eliota uważany za najwybitniejszego przedstawiciela poezji modernistycznej.
- Pierwsza antologia imagistów to „Des Imagites”, która ukazała się w Paryżu, w 1914 roku.
Twórcy (wybrani), na których imagizm miał wpływ:
- William Butler Yeats (1865 – 1939), irlandzki poeta, dramaturg i filozof, tworzący w języku angielskim, czołowy twórca i działacz literackiego Odrodzenia Irlandzkiego.
- T.S. Eliot (właściwie Thomas Stearns Eliot, 1888-1965), amerykańsko-brytyjski poeta, przedstawiciel modernizmu, dramaturg i eseista, od 1914 mieszkał w Anglii; laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.
- Kazimierz Wierzyński (1894-1969), polski poeta, prozaik, eseista, nagrodzony w konkursie literackim IX Letnich Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie w 1928, gdzie otrzymał złoty medal.
- Czesław Miłosz (1911-2004), polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz, dyplomata; w latach 1951–1993 przebywał na emigracji, we Francji i Stanach Zjednoczonych, w Polsce do 1980 na liście tworców „zakazanych”, laureat Nagrody Nobla w 1980 roku.