- Interpunkcja przestankowanie, stawianie znaków przestankowych, ogół znaków przestankowych.
- Język polski przejął zasady interpunkcji z języka łacińskiego razem z alfabetem.
- W rękopisach średniowiecznych używano jako znaku interpunkcyjnego – tylko kropki.
- Dopiero w XVI wieku zaczęto obok kropki stosować przecinek i skośną kreskę, co dało początek dalszemu rozwojowi interpunkcji polskiej.
- W obowiązującym obecnie systemie interpunkcji polskiej znajdują wyraz takie czynniki, jak Budowa składniowa zdań, treść zdań i wyrażeń niezwiązanych z ich budową, rytmika mowy, ton uczuciowy, potrzeba zewnętrznego wyróżnienia przytaczanych wyrazów oraz starania o przejrzystość i zrozumiałość wypowiedzi.
- Z wymienionych czynników zasadniczym dla systemu polskiej interpunkcji jest struktura składniowa zdania, pozostałe czynniki maja mniejsze zastosowanie.
Interpunkcja – zasady przestankowania, ogół znaków pisarskich:
- kropka [.],
- przecinek [,],
- dwukropek [:],
- średnik [;],
- pytajnik [?],
- wykrzyknik [!],
- wielokropek […],
- myślnik (pauza) [–],
- nawias (dywiz) [( )],
- cudzysłów [„”].