Na przełomie XIX i XX wieku pojawiła się nowa forma teatralna – kabaret.
Przedstawienie to stanowiło rodzaj połączonego spotkania towarzyskiego ze spektaklem. Miało najczęściej satyryczny charakter, ale towarzyszyła mu nastrojowa liryka i muzyka.
Przedstawienia takie odbywały się w kawiarniach lub innych kameralnych wnętrzach na niewielkich scenach. Uczestnictwo było możliwe jedynie dzięki zaproszeniu od organizatorów. Często więc publicznością byli znajomi lub krewni twórców.
Pierwszym polskim kabaretem był „Zielony Balonik”. Powstał w Krakowie w 1905 roku.
Założycielami byli artyści spotykający się w kawiarni Apolinarego Jana Michalika, którą później nazwano Jamą Michalikową. W spektaklach uczestniczyli literaci, malarze, muzycy, a najbardziej popularnych twórcą tekstów był Tadeusz Boy-Żeleński (1874-1941), używający pseudonimu Boy.
Polskie kabarety, w tym „Zielony Balonik” wywodziły się z tradycji ludowych szopek kolędniczych, przedstawiających w sposób karykaturalny postaci życia publicznego w krótkich scenkach.