Juliusz Kaden-Bandrowski
(właśc. Juliusz Bandrowski,m pseudonim Juliusz Kaden)
(24 lutego 1885, Rzeszów – 8 sierpnia 1944, Warszawa)
Polski pisarz i publicysta, wolnomularz.
Pochodził z rodziny o dużych tradycjach artystycznych.
Studiował pianistykę w konserwatoriach Krakowa, Lwowa, Lipska, Brukseli. Karierę muzyczną pokrzyżowało mu złamanie ręki.
Debiutował jako publicysta w 1907 roku, pisząc listy do prasy krajowej.
Po powrocie do kraju, w 1914 roku wstąpił do Legionów i dosłużył się stopnia kapitan piechoty. Był adiutantem Piłsudskiego i kronikarzem I Brygady.
Dowodził Biurem Prasowym Naczelnego Dowództwa, był redaktorem „Żołnierza Polskiego”.
Współpracował z wieloma czasopismami, m.in. „Głos Prawdy”, „Gazeta Polska”.
W okresie II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu, uczestniczył w powstaniu warszawskim, zmarł z ran odniesionych w walce.
Twórczość to m.in:
- 1911 – „Niezguła”,
- 1911 „Zawody”,
- 1913 – „Proch”,
- 1914 – „Zbytki”,
- 1915 – „Piłsudczycy”
- 1915 „Bitwa pod Konarami”,
- 1916 – „Mogiły”,
- 1919 – „Łuk”,
- 1920 – „Jesień,
- 1922 – „Generał Barcz”.
- 1923 – „Karty w tas”,
- 1923 – „Wakacje moich dzieci”,
- 1924 – „Przymierze serc”,
- 1925 – „Czarne skrzydła”,
- 1927 – „Nad brzegiem wielkiej rzeki”,
- 1932 – „Mateusz Bigda”.