Wincenty Kadłubek
(1150, Karwów k/Opatowa (inna wersja Kargów k/Stopnicy)- 23 marca 1223, Jędrzejów)
Błogosławiony Wincenty miał też dość niejasne pochodzenie, prawdopodobnie pochodził ze średniego rycerstwa, nie wiadomo jednak czy z rodu Różyców, Łabędziów czy Lisów. Według innych źródeł był synem chłopa noszącego przydomek Kadłub, od którego powstało nazwisko Kadłubek. Obecnie podaje się, że pochodził z rodu palatyna Piotra Włostowica.
Uczył się w krakowskiej szkole katedralnej, na lata 1167 – 1185 przypada czas jego studiów w Paryżu i Bolonii, gdzie studiował nauki wyzwolone i prawo.
Po roku 1186 związał swe życie z księciem Kazimierzem II Sprawiedliwym i w Sandomierzu uzyskał godność prepozyta kapituły kolegiackiej.
Był założycielem szkoły parafialnej, w której był wykładowcą. Pełnił funkcję osobistego kapelana księcia.
W 1208 roku został biskupem krakowskim ( nie jak dotychczas, w drodze nominacji władcy, ale poprzez wybór przez kapitułę katedralną).
Zadbał o kolegiatę w Kielcach i Krakowie, bogato je wyposażając, opieką otoczył klasztory cysterskie w Jędrzejowie, Sulejowie i Koprzywnicy, Wąchocku i klasztor bożogrobców w Miechowie.
Był przedstawicielem i przywódcą obozu reformatorskiego w Kościele, chciał wprowadzenia celibatu i uniezależnienia się duchowieństwa
od władzy świeckiej. Zapoczątkował zwyczaj palenia wiecznego ognia przed Najświętszym Sakramentem. W 1215 roku był delegatem na obrady IV Soboru Laterańskiego.
Nie wiadomo dlaczego w 1217 r.oku zrezygnował z biskupstwa krakowskiego i rozpoczął życie zakonne w klasztorze cystersów w Jędrzejowie, gdzie z Krakowa przybył na piechotę. Tutaj też zmarł 8 III 1223 r. i został pochowany w prezbiterium kościoła. W 1633 roku otworzono grób i szczątki Wincentego umieszczono początkowo w ścianie nawy, a następnie w specjalnie wzniesionej kaplicy bocznej.
Beatyfikował go w 1764 roku papież Klemensa XIII.
Wincenty Kadłubek jest autorem „Kroniki polskiej”, napisanej po łacinie na polecenie księcia Kazimierza II Sprawiedliwego. Czterotomowe dzieło obejmuje czas do 1202 roku, stanowiąc źródło wiedzy o historii politycznej i kulturze XII w. W „Kronice” umieszczona po raz pierwszy zostały legendy o smoku wawelskim, kopcu Kraka i Wandzie.
Kadłubek akcentował moralny wymiar opisywanych wydarzeń, które ubarwił kwiecistym stylem, pełnym alegorii, metafor, zwrotów retorycznych, przypowieści i fragmentów wierszowanych.