| Zachowania ułatwiające funkcjonowanie dziecka w domu |
Zachowania niewłaściwe wobec dziecka |
| Umożliwienie dziecku swobody ruchu, wybiegania się, ze względu na podwyższony tzw. tonus mięśniowy /napięcie mięśni/, który domaga się wyzwolenia w ruchu. |
Bicie, jako główny środek wychowawczy nie rozwiązuje problemów, najczęściej jeszcze je pogłębia, zwłaszcza w przypadku dzieci agresywnych. Stosowanie bicia może spowodować nasilenie tendencji do atakowania i agresji. |
| Wprowadzenie porządku i rutyny. Większość dzieci lubi, kiedy rytm dnia jest stały. Znana pora wstawania, posiłków, obowiązków, kładzenia się spać – daje im poczucie bezpieczeństwa i stałości. Poza tym układ nerwowy i cały organizm dziecka ma czas na regenerację.
|
Niewłaściwe zakazy. Nigdy nienależny zakazywać tego, co jest związane z podstawowymi potrzebami dziecka nadpobudliwego np. wyjście na podwórko, aktywność i ruch, bowiem uzyskamy odwrotny do zamierzonego efekt – nadpobudliwość się zwiększy. |
| Konsekwentne działanie. Rodzice muszą stawiać jasne granice, co dziecku wolno, a czego nie może wykonywać. |
Nie wolno „straszyć” dziecka powiedzeniami „już ci ę nie kocham, bo nie będę Cię kochać” . Dziecko musi być pewne miłości rodziców w każdych okolicznościach, bo to stanowi podstawę poczucia bezpieczeństwa. |
| Dokonanie podziału obowiązków, które dziecko ma do spełnienia na konieczne i mniej ważne. O tych ważnych można dziecku przypominać umieszczając, np. karteczki z różnymi napisami w widocznych miejscach. |
Nie należy karać dziecka dodatkową nauką, wzmacnia się w nim wówczas przekonanie, że uczenie się i przygotowanie do szkoły jest karą.
|
| Ograniczenie bodźców zewnętrznych, ponieważ dziecko łatwo się rozprasza, należy się starać, by w domu był spokój. Trzeba unikać puszczania głośnej muzyki, zapraszania często i wielu gości jednocześnie, należy ograniczać przesiadywanie przed telewizorem czy komputerem. Warto zadbać o to, by dziecko mogło się skupić na jednej czynności.
|
Nie należy wymierzać kary w wielkim zdenerwowaniu. |
| Zwracanie się do dziecka w sposób jasny i wyraźny. Formułowanie wypowiedzi jak najbardziej konkretnych. Zamiast ogólnego: ”znów nie posprzątałeś pokoju”, należy powiedzieć raczej: posprzątaj na biurku, zamiast ”ale z ciebie niezdara” powiedzieć: „trzymaj kubek za ucho”. Ograniczanie dziecku możliwości wyboru.
|
Nie wolno stosować kar, które na pewno nie będą wykonane (brak konsekwencji w tym przypadku dzieci skutecznie wykorzystują). |
| Dostosowanie tempa pracy i zabawy do możliwości psychofizycznych dziecka. Rozkładanie skomplikowanych zadań na prostsze, mniej odległe czynności, natychmiastowe nagradzanie dziecko za ich wykonanie.
|
Kara winna wskazywać błąd i możliwość naprawy, nie może obniżać poczucia własnej wartości dziecka. |
| Zachęcanie dziecko do wykonywania rożnego rodzaju prac plastycznych, które pomogą mu uzewnętrznić jego uczucia. |
Nie należy upominać dziecka z powodu jego aktywności, uwagi typu „nie skacz”, „nie wierć się” nie zmienią sytuacji, konieczne jest umożliwienie dziecku np. uprawianie sportu (judo, pływanie, bieganie). |
| Konfrontowanie dziecka z konsekwencjami jego zachowań. Przypominanie i podpowiadanie właściwych zasad zachowania. |
Nie można na siłę przełamywać uporu. Układ nerwowy dziecka nadpobudliwego ma mniejszą odporność – wszelkie drastyczne środki wychowawcze wzmagają tylko jego pobudliwość. |
| Pomoc we właściwej organizacji czasu, nauka umiejętności korzystania ze wskazówek innych. |
Zawsze należy pamiętać, że kary wówczas są skuteczne w wychowaniu dzieci, gdy są wymierzane sporadycznie i jeśli nie jest ich więcej niż nagród. |
