- Utwór z gatunku poetyckiej prozy, łączącej elementy prozaiczne z silnym zabarwieniem poetyckim.
- Utwór przedstawia chwilę ostatecznego pożegnania kochanków w szpitalu.
- Jest opisem śmierci Izoldy, obok której wytrwale siedzi jej kochanek.
- Tekst emanuje czułością i rozpaczą młodych ludzi, których rozdziela śmierć.
- Chłopak swa miłość wyraża w uścisku ręki ukochanej.
- Dziewczyna odchodzi przyciskając do ust rękę ukochanego.
- Znajomość biografii poetki pozwala zauważyć wątki autobiograficzne (od dzieciństwa poetka chorowała na serce, wielokrotnie przebywała w szpitalu, doświadczyła zapaści, a uczucie umierania w takich chwilach było bliskie).
- Nastrój utworu jest smutny, pełen rozpaczy tragizmu. i
- Występują środki artystyczne, nagromadzenie epitetów, np.” szpitalnym łóżkiem”, „ręką miękką”, „ręką i chłodną”, „rozpalone czoło”, metafory, np. „i piła Izolda życie z oddechu kochanka”.
Kiedy Izolda umierała, Tristan pochylał się nad szpitalnym łóżkiem, ręką miękką i chłodną dotykał rozpalonego czoła. Podawał oddech z własnych ust i piła Izolda życie z oddechu kochanka.
Podtrzymywał jej osuwającą się głowę, wąskie szczupłe plecy. Obojczyki wychudłe podnosiły się spiesznie, aby nadążyć za oddechem. Serce biło prędko, nierówno. Izolda zaciskała palce wokół ręki Tristana.
Przemów do mnie – prosiła – chcę słyszeć twój głos, jeszcze mogę słyszeć – mówiła.
Milczał Tristan i umarła ślepa Izolda przyciskając usta do rąk kochanka.
Które miękkie były i chłodne.