- Wiersz stanowi przykład ewolucji poezji Staffa.
- Stanowi znak odejścia od dekadentyzmu.
- Wiersz ma charakter refleksyjny,
- Obrazuje wiele sprzeczności,
- Kierowany jest do wszystkich ludzi (brak indywidualizacji),
- Człowiek doświadcza w nim zarówno uczuć wzniosłych, miłości, jaki i straty, radości i bólu,
- Cierpi z powodu upadków,
- Szuka siły, by się podnieść, podźwignąć,
- Posiadana wiedza o świecie prowadzi człowieka do pogodzenia się z rzeczywistością,
- Wskazuje na uznanie trudów jako nieodłącznego składnika życia,
- Dążenie do wyższych wartości utożsamia z sensem życia,
- Tej świadomości nie przeszkadza refleksja, że wyniki dążeń człowieka bywają złudne, znikome i nietrwałe,
- Tak więc wartością staje się życie, trud, działanie.
- Wiersz zbudowany jest z dwóch czterowersowych strof,
- Wersy są regularne, każdy ma 11 sylab.
- Występują rymy naprzemienne, które można przedstawić jako abab, np. „podnosić- dosyć”, „pustynie- jedynie”,
- Daje się zauważyć obecność bezokoliczników (np. „kochać, żałować”), co daje wrażenie braku indywidualizacji, ale też i dynamizmu.