- Wiersz z gatunki liryki refleksyjnej.
- Składa się z dwóch czterowersowych strof.
- Każdy wers liczy 11 sylab.
- Średniówka występuje po 5 sylabie.
- Rymy parzyste, przeplatane.
- Tematem wiersza są refleksje życiowe.
- Sprawa dotyczy celowości wysiłków, pozwalających osiągnąć szczęście.
- Poeta prezentuje stanowisko, że przeznaczeniem człowieka jest kochać i tracić.
- Ten pogląd pojawił się już w tytule.
- Podmiot liryczny jest wyrazicielem poglądów zbiorowości.
- Odbiorca nie został jasno określony, więc jesteśmy my wszyscy.
- Nastrój wiersza jest pełen zadumy.
- Występują przenośnie (np. „Zbiegać za jednym klejnotem pustynie, Iść w toń za perłą o cudu urodzie”), antytezy (np. „Kochać i tracić, pragnąc i żałować”), wykrzyknienia (np. „precz!”).
Kochać i tracić, pragnąc i żałować,
Padać boleśnie i znów się podnosić,
Krzyczeć tęsknocie „precz!” i błagać „prowadź!”
Oto jest życie: nic, a jakże dosyć…
Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,
Ażeby po nas zostały jedynie
Siady na piasku i kręgi na wodzie.