- Morfem fleksyjny występujący jako ostatni w szeregu morfemów tworzących formę fleksyjną danego wyrazu.
- W języku polskim końcówki fleksyjne sa wykładnikami gramatycznej formy przypadka, osoby, liczby i rodzaju.
- Ze względu na funkcje, jakie pełnią w odmianie wyrazów, końcówki fleksyjne dzielimy na: końcówki przypadkowe i końcówki osobowe.
- Końcówki osobowe, fleksyjne, ich podstawową funkcją w koniugacji jest wyrażanie formy osoby danego czasownika. W związku z tym, że w koniugacji występują inne końcówki fleksyjne w liczbie pojedynczej i liczbie mnogiej – końcówki osobowe są ne tylko wykładnikami formy osoby, ale także formy liczby czasownika.
- Końcówki przypadkowe to końcówki fleksyjne, których funkcją w deklinacji jest wyrażanie formy gramatycznej przypadka. Zwykle jednak końcówki przypadkowe kumulują funkcje gramatyczne, a tym samym, obok przypadka, są wykładnikami formy liczby (deklinacja rzeczowników), formy rodzaju (deklinacja liczebników) oraz formy liczby i rodzaju (deklinacja przymiotników).
- Końcówki równolegle o różne końcówki pojawiające się w tym samym przypadku różnych rzeczowników i przymiotników jednego rodzaju, np. -owie, -i, -y, -e, w mianowniku liczby mnogiej rzeczowników męskich, -e, -ę w mianowniku rzeczowników nijakich, -y, -i w mianowniku, bierniku i wołaczu przymiotników rodzaju męskiego.
- Końcówki ruchome czasowników, końcówki form czasu przeszłego, które mogą być oddzielone od tematu i połączone z innym wyrazem poprzedzającym dany czasownik, np. Ty czytałaś albo Tyś czytała.