Maria Stanisława Konopnicka
(z domu Wasiłowska)
Pseudonimy: „M. K.”, „K.”, „Ko-mar”, „Jan Sawa”, „Marko”, „Jan Waręż”, „Humanus”, „Ursus”, Jan Sawa, Jan Waręż, Mruczysław Pazurek
(23 maja 1842, Suwałki – 8 października 1910, Lwów, Ukraina)
Polska poetka i nowelistka okresu realizmu, krytyk literacki, publicystka i tłumaczka.
Dzieciństwo spędziła w Kaliszu, przebywała następnie na pensji sakramentek w Warszawie. Po zamążpójściu zamieszkała w majątku Bronów.
W 1863 roku wraz z mężem wyjechała do Drezna, po powrocie sprzedała Bronów i zamieszkała w majątku Gusin, zajmując się wychowaniem 6 dzieci i samokształceniem.
W 1877 roku zamieszkała w Warszawie, publikowała, udzielała korepetycji, działała w konspiracji. Zwiedziła Austrię, Włochy, Czechy, Niemcy, Szwajcarię, Francję. Od 1890 roku przebywała na stałe za granicą.
Współorganizowała protest w sprawie dzieci we Wrze śni i w sprawie ustawy wywłaszczeniowej.
W 1903 roku otrzymała w dowód uznania za twórczość dworek w Żarnowcu.
W 1905 roku przedostała się do Warszawy, by organizować pomoc dla uwięzionych.
Pisała poezje i nowele. Debiutowała utworem poetyckim „W zimowy poranek” (1870), potem opublikowała cykl „W górach” (1876).
W pierwszej fazie jej twórczości daje się zauważyć wpływ romantyków, silnie obecny jest nurt ludowy, np.
- „Wieczorne pieśni”,
- „Na fujarce”,
- „Piosenki i pieśni”.
Później pojawiają się odniesienia do symbolizmu i parnasizmu, np.
- „Z mojej Biblii” (1896),
- „Linie i dźwięki” (1897),
- „Italia” (1901).
Konopnicka jest też autorką eposu o losie chłopskich emigrantów „Pan Balcer w Brazylii” (1910).
Nowelistyką zajęła się dość późno, wydała zbiory:
- „Cztery nowele” (1888),
- „Na drodze” (1893″),
- „Nowele” (1897),
- „Ludzie i rzeczy” (1898).
Konopnicka pisała także szkice reportażowe, wspomnienia i opowiadania, zasłynęła także jako autorka książek dla dzieci, napisała m.in.:
- „O krasnoludkach i sierotce Marysi” (1896),
- „O Janku Wędrowniczku” (1893),
- „Na jagody” (1903)).
Poetka zajmowała się także krytyką literacką oraz przekładami.