Najważniejszym aktem normatywnym będącym źródłem prawa powszechnie obowiązującego w Polsce, który zawiera także regulacje prawne związane z turystyką, jest Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 roku, obowiązująca od 17 października 1997 roku[1].
Artykuł 31 Konstytucji RP proklamuje zasadę wolności człowieka podlegającą ochronie prawnej.
Artykuł 52 zapewnia każdemu wolność wyboru miejsca zamieszkania i pobytu, wolność poruszania się po terytorium RP oraz prawo swobodnego opuszczania terytorium kraju.
Artykuł 73 daje możliwość i wolność z korzystania dóbr kultury.
Artykuły 20 i 22 zapewniają wolność w podejmowaniu działalności gospodarczej, w tym także w dziedzinie turystyki.
Artykuł 68 (ust. 5) Konstytucji RP zobowiązuje władze publiczne do popierania rozwoju kultury fizycznej, co wiąże się z rozwijaniem form turystyki aktywnej.
Artykuł 74 nakłada na władze publiczne obowiązek ochrony środowiska i przyznaje każdemu prawo do informacji o stanie i ochronie środowiska, co daje możliwość rozwoju turystyki wypoczynkowej.
Artykuł 76 zobowiązuje władze do ochrony konsumentów, w tym niewątpliwie turystów i gości hotelowych, przed działaniami zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi.
Wszystkie konstytucyjne regulacje znacząco wpływają na instytucje prawa cywilnego, powodując wartościowanie wielu kwestii i normując wykładnie obowiązującego prawa[2].
[1] Tekst Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ogłoszono w Dz. U. 1997, NR 78 poz. 483.
[2] E. Łętowska, Wpływ konstytucji na prawo cywilne, w: M. Wyrzykowski (red.) Konstytucyjne podstawy systemu prawa, Warszawa 2001, s. 71.
[LL]