Zygmunt (Napoleon Stanisław Adam Ludwik) Krasiński
(19.02.1812, Paryż – 23.02.1859, Paryż)
Używał imienia Zygmunt, choć na chcrzcie nadano mu pierwsze imię Napoleon, po cesarzu Francuzów.
Wybitny twórca romantyczny, poeta, prozaik, dramatopisarz i filozof. Urodził się i zmarł w Paryżu, ale pochowany został w Opinogórze koło Ciechanowa, gdzie w jego neogotyckim pałacyku, funkcjonuje muzeum romantyzmu. Typowym rysem biografii poety są nieustanne podróże, spowodowane często skomplikowaną, niespokojną psychiką oraz wątłym zdrowiem, „poszukiwaniem zdrowia” w licznych europejskich uzdrowiskach. Środki na takie życie zapewnił mu majątek po matce.
Pochodził z bogatej rodziny, był synem Marii Radziwiłłówny i Wincentego Krasińskiego, generała wojsk napoleońskich, który później przeszedł na służbę carską . Poeta stawał często na „rozdrożu” i koniecznością wyboru między feudalnym patriotyzmem ojca, który cara uznawał za prawowitego władcę, a patriotyzmem romantycznym, nakazującym wierność własnemu narodowi i bezwzględną walkę z zaborcą, między arystokratyczną tradycją a ruchami demokratyczno-rewolucyjnymi. Studiował prawo, ale przerwał studia prawnicze bojkotowany przez kolegów za odmowę – pod naciskiem ojca – uczestniczenia w demonstracji patriotycznej. Ojciec w ogóle stale ingerował w jego życie, nakazują zerwanie jakiejś znajomości czy zmuszając do ożenku, planując także jego karierę zawodową w służbie cara, dlatego też hrabia Krasiński zdecydował się na zamieszkanie poza granicami Polski.
Na przekór ojcu Krasiński czuł się romantycznym poetą, który tworzył nowe wartości literackie i konstruował własna biografię. Warto pamiętać, że był młodszy od Mickiewicza o 14 lat i wychowywał się nie tylko na twórczości Byrona, Scotta, Goethego, Schillera, ale także romantycznej poezji Mickiewicza, od którego wiele przejął. Poza głęboką kulturą literacką odznaczał się też ogromnym oczytaniem, zwłaszcza dzieł historycznych i filozoficznych. Pewne przekonanie o cykliczno-katastroficznym cyklu historii znalazł w dziełach Gianbattisty Vico, Josepha Marie de Maistre’a, a wiarę w postępowy rozwój ludzkości czerpał z dzieł Pierra Simona Ballanche’a i Julesa Micheleta. W myśli filozoficznej Krasińskiego znaleźć można nawiązania do Hegla. Podstawowe zasady ukształtowanej przez poetę własnej filozofii dziejów polegały na opozycji katastroficznego pesymizmu i wiary w postęp optymizmu.
W 1943 roku, ulegając żądaniom ojca, ożenił się z Elżbietą Branicką, choć od kilku lat był zakochany w Delfinie Potockiej.
W dorobku poety znalazły się:
- powieści,
- dramaty,
- drobne liryki,
- liryki.
W całym dorobku na pierwszy plan wysunęły się listy oraz dramaty:
- „Nie-Boska komedia” (1835),
- „Irydion” (1836).
- „Przedświt” (1943),
- „Psalmy przyszłości” (1845-1846).
Dziś ceniony jako dramaturg i epistolograf (autor listów) prywatnych, a pisał ich mnóstwo. Te, które się zachowały znalazły się w 17. tomach, które opracowali Stanisław Pigoń i Zbigniew Suchodolski. Listy te czyta się jak najwspanialszą powieść biograficzną.