IMPRESJA
Poeta, wykorzystując środki poetyckie, pozwalające pokazać grę świateł i dźwięków, przedstawił dwa atrakcyjne dla poetów, ze względu na swą urodę, momenty dnia – wschód i zachód słońca.
Poeta zilustrował je, choć większy nacisk położył na emocje, które wywołują w człowieku te niezwykłe chwile.
Pokazał pewnego rodzaju zespolenie człowieka z naturą, wykorzystując personifikację wybranych elementów krajobrazu, np. stawy drzemią, krzak zadumany.
Wewnętrzne emocje wywołują wszystkie zmysły- wzrok, słuch, nieraz nawet dotyk i węch, co sprawia, że impresjonistycznemu opisowi towarzyszą w wierszu symbole, które wyrażają niepokój człowieka i umożliwiają mu „odczytanie” znaczeń natury.
SYMBOLIKA
W „Krzaku dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach” poeta zobrazował świat w czterech różnych momentach dnia.
Obraz jest symbolicznym wyrazem uczuć i przeżyć człowieka końca XIX wieku.
Krzak róży oznaczać może zdrowie, dobro, życie, jak też kruchość, zagrożenie życia.
Obraz próchniejącej limby kojarzy się z przemijaniem, odchodzeniem, śmiercią, jednocześnie wskazuje na siłę tkwiąca w korzeniach (drzewo przytwierdzone do skał).Tak więc próchniejąca limba jest jednocześnie drzewem i obrazowanym przedstawieniem ludzkiej samotności.
Zestawienie tych symboli uruchamia wyobraźnię u każdego czytelnika i pozwala na wieloznaczność wyjaśnień, odnoszących się do ludzkiej egzystencji.
Krzak róży i limba przedstawiają los człowieka i sugerują, że człowiek zna zagrożenia, ale ciągle odradza się w nim nadzieja.