Jan Lechoń
(13 marca 1899, Warszawa – 8 czerwca 1956, Hudson New York, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)
Poeta, prozaik, krytyk literacki i teatralny, tłumacz.
Jan Lechoń to pseudonim literacki Leszka |Serafinowicza, absolwenta studiów polonistycznych na Uniwersytecie Warszawskim).
Już jako student był współredaktorem pisma „Pro arte et studio”
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, wspólnie z Julianem Tuwimem i Antonim Słonimskim, prowadził kawiarnię literacką i kabaret „Pod Pikadorem”, a później czasopismo „Skamander” oraz grupę poetycką o tej samej nazwie. Był także redaktorem naczelnym tygodnika satyrycznego „Cyrulik Warszawski”. Pełnił także funkcję (1930 – 1939) attaché kulturalnego w ambasadzie polskiej w Paryżu.
Należał do Związku Zawodowego Literatów Polskich, był sekretarzem PEN Clubu.
Po II wojnie światowej wyjechał do USA, gdzie współzarządzał Polskim Instytutem Naukowym, redagował „Tygodnik Polski”, wygłaszał odczyty i wykłady. tęsknił jednak bardzo za Polską, nie czuł się w Nowym Jorku dobrze, co doprowadziło do depresji i śmierci samobójczej Lechonia. Trudne świadectwo tamtych dni i przeżyć odnaleźć można w jego „Dziennikach” z lat 1949-1956.
Początkowo publikował pamflety, utwory satyryczne krytykujące ówczesną sytuację polityczną, później nawiązywał do tradycji, historii i tematyki patriotycznej. Tworzył lirykę refleksyjną, wprowadzał aluzje do literatury światowej, ukazywał tragizm życia.
Twórczość jego zachwyca poetyckim kunsztem, opartym na klasycznych wzorach, ponadto jego poetyckie dokonania miały istotny wpływ na innych twórców, np. Tuwima, Leśmiana, Słonimskiego, Iwaszkiewicza czy Miłosza.
Tomiki poezji Lechonia to:
- „Karmazynowy poemat”,
- „Mochnacki”,
- „Pani Słowacka”,
- „Malczewski”,
- „Srebrne i czarne”,
- „Aria z kurantem”,
- „Marmur i róża”.