Eposy „Iliada” i „Odyseja” Homera to dzieła tamtego okresu.
Tematem „Iliady” jest jeden z epizodów wojny o Troję, kiedy to Achilles wpada w gniew.
Trochę późniejsza „Odyseja” to fantastyczno-przygodowa opowieść o 10-letnim powrocie Odysa z wojny trojańskiej do Itaki.
W obu utworach można dostrzec, iż wcześniej były one przekazywane ustnie, o czym świadczą chociażby stałe epitety, np. gromowładny Zeus, powtarzające się jako sygnał początku i końca kwestii, czy używanie gotowych formuł dla typowych wydarzeń.
Charakterystyczne dla stylu Homera były także rozbudowane porównania, które zwalniały tempo akcji, ale za to nadawały jej podniosły nastrój. Nazywa się je porównaniami homeryckimi.
Epos (epopeja) był głównym gatunkiem dla Greków, który później przekształcił się w powieść. To rozbudowany utwór wierszowany przedstawiający dzieje bohatera (mitycznego bądź historycznego) na tle ważnych, przełomowych wydarzeń z przeszłości.
Narrator eposu był wszechwiedzący, ale obiektywny, bo opowiadaną przez siebie opowieść traktował z epickim dystansem. „Obowiązywał” styl podniosły i stosowanie drobiazgowych opisów zdarzeń, osób, przedmiotów.
Nawiązania do Homera znajdziemy już w renesansie (średniowiecze wyżej ceniło „Eneidę” Wergiliusza i kulturę Rzymu), np. w „Odprawie posłów greckich” Kochanowskiego .