Jej głównym tematem była miłość. Warto szczególnie zwrócić uwagę na liryki Anakreonta, który stworzył gatunek zwany anakreontykiem – krótki utwór o żartobliwej treści, ośmiozgłoskowy. Tą formą (ośmiozgłoskowcem) posługiwał się Kochanowski (w „Pieśniach”) i J.A. Morsztyn.
Safona w swych lirykach o miłości i przyrodzie posługiwała się kunsztowną formą, dziś, od jej imienia, zwaną strofą saficką – czyli czterowersową, z czego trzy wersy to jedenastozgłoskowce, a czwarty jest pięciozgłoskowy i stanowi puentę zwrotki.
Z kolei Symonides wprowadził do literatury epigramat – krótki, celny, nierzadko dowcipny utwór, wyrażający jakąś myśl filozoficzną, spostrzeżenie zakończone trafną puentą.
Przykładem odmiennego typu poezji są elegie Tyrtajosa wzywające do walki za ojczyznę i poświęcenia dla niej. Tak więc dziś poezja tyrtejska to synonim liryki patriotycznej.