Federico García Lorca
(5 czerwca 1898, Fuente Vaqueros – 19 sierpnia 1936, nieopodal Alfacar)
Jeden z największych poetów hiszpańskich.
Urodził się niedaleko Granady w Andaluzji, w południowej Hiszpanii w rodzinie bogatych właścicieli ziemskich.
Uczył się i studiował w Granadzie.
Posiadał uzdolnienia aktorskie i muzyczne, przepowiadano mu karierę pianisty i kompozytora.
Przyjaźnił się z Salvadorem Dali i Luisem Buñuel, był przez lata pod ich wpływem.
Twórczo łączył folklor z elementami surrealizmu i modernizmu.
Większość przyjaciół ze zdziwieniem przyjęła książkę „Impresje i krajobrazy” (1918).
Sławę przyniosło mu wydanie książki „Romance cygańskie” (1928).
W zbiorze „Poeta w Nowym Jorku” (1940) krytykował amerykański styl życia.
Inspirował sie kulturą islamską.
Najsłynniejszym wierszem Lorci była elegia na śmierć przyjaciela, torreadora, który zginął na arenie „Lament nad Ignacio Sanchez Mejias” (1935).
Tworzył również dla teatru, szczególnie pod koniec życia.
Utwory sceniczne to tragedie („Krwawe gody”, „Bezpłodna”, „Dom Bernaby Alba”) związane z przemocą, śmiercią i honorem.
Został zamordowany przez skrajnie prawicową bojówkę na początku hiszpańskiej wojny domowej.
Lorca zginął w momencie największego rozkwitu możliwości twórczych.