Kornel Makuszyński
(8 stycznia 1884, Stryj, Ukraina – 31 lipca 1953, Zakopane)
Polski prozaik, poeta, felietonista, krytyk teatralny i publicysta.
Człowiek wielkiego humoru.
Pochodził z Podola, studiował filologię polską i romańską na uniwersytecie we Lwowie i w Paryżu (1918-1910).
W latach 1905 – 1914 recenzował widowiska teatralne w „Słowie Polskim”, w 1914 roku objął posadę kierownika literackiego teatru lwowskiego.
Zajmował wiele eksponowanych stanowisk, kiedy zamieszkał w Warszawie zajął się publicystyką, pisał m.in. do „Kuriera Warszawskiego”.
W 1926 roku otrzymał nagrodę literacką za poemat „Pieśń o Ojczyźnie”.
W 1929 roku został honorowym obywatelem Zakopanego. Tam też zmarł i został pochowany na Pęksowym Bzysku.
Pisał felietony, opowiadania, książki dla dzieci o zabarwieniu humorystycznym.
Napisał m.in.:
- „W kalejdoskopie”,
- „Romantyczne historie”,
- „Rzeczy wesołe”,
- „Zabawa w szczęście”,
- „Awantury arabskie”,
- „Straszliwe przygody”,
- „Perły i wieprze”,
- „Bardzo dziwne bajki”,
- „Po mlecznej drodze”,
- „Piosenki żołnierskie”,
- „Słońce w herbie”,
- „Bezgrzeszne lata”,
- „O dwóch takich, co ukradli księżyc”,
- „Przyjaciel wesołego diabła”,
- „Panna z mokrą głową”,
- „Wyprawa pod psem”,
- „Awantura o Basię”,
- „Szatan z siódmej klasy”,
- „List z tamtego świata”,
- Szaleństwa panny Ewy”.
Gawędziarski i pełen humoru styl wypowiedzi sprawia, że książki Makuszyńskiego nadal cieszą się dużą popularnością.