Gabriel García Márquez
(6 marca 1927, Aracataca, Kolumbia – 17 kwietnia 2014, Meksyk, Meksyk)
Urodzony w Kolumbii pisarz jest najczęściej czytanym twórcą na świecie.
Zaliczany jest do najwybitniejszych pisarzy globu.
Wychowywany przez dziadków, żył w rodzinie pełnej wujków i kuzynów, którzy stali się pierwowzorami jego bohaterów literackich.
Do rodziców powrócił w 1936 roku, tam zdobył stypendium dla uzdolnionych dzieci w Bogocie.
Życie rodzinne, ciągłe przeprowadzki i rozstania spowodowały poczucie wyobcowania.
Osamotnienie to główny temat jego utworów.
W 1947 roku rozpoczął studia na wydziale prawa, wydał też pierwsze opowiadanie, stanowiące odpowiedź n artykuł, że młodzi kolumbijscy pisarze nie są uzdolnieni.
Twórca zajął się na kilka lat dziennikarstwem.
Wiele czytał, szczególnie podczas choroby (1949), poznał dzieła pisarzy, którzy wywarli wpływ na późniejszą jego twórczość.
W 1982 roku został laureatem Nagrody Nobla.
Jego książki łączą w sobie pomysłową konstrukcję fabuły, utrzymaną w konwencji magicznego realizmu, z wiernością faktom historycznym.
Dzieła wybrane (daty ukazania się utworów w Polsce):
- Zła godzina (1970.
- Sto lat samotności (1974).
- Nie ma kto pisać do pułkownika i inne opowiadania (1978).
- Niewinność Erendiry i inne opowiadania (1978).
- Jesień patriarch (1980).
- Opowieść rozbitka (1986).
- Kronika zapowiedzianej śmierci (1987).
- O miłości i innych demonach (1991).
- Generał w labiryncie (1993).
- Miłość w czasach zarazy (1994).
- Raport z pewnego porwania (1997).
- Życie jest opowieścią (2004).
- Rzecz o mych smutnych dziwkach (2005).