„Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej” Wisławy Szymborskiej

• Wiersz z typu liryki pośredniej.
• Za pomocą środków narracyjno-dramatycznych powołana zostaje do istnienia scena, w której podmiot liryczny nie uczestniczy bezpośrednio.
• Poetka upa­mięt­ni­ła w wierszu bo­ha­ter­ską po­sta­wę na­uczy­ciel­ki, któ­ra zgi­nę­ła ra­tu­jąc dzie­ci z po­ża­ru domu.
• Utwór przypomina reportaż.
• Pierw­sza stro­fa to wprowadzenie w  for­mie dialogu.
• Zilustrowana została pewna motywacja.
• Ko­lej­ne zwrotki opi­su­ją dra­ma­tycz­ne wy­da­rze­nia.
• Za­wie­ra­ją także wiele re­flek­sji dotyczących sytuacji.
• Pojawiają się  pytania retoryczne, epitety, apostrofa.
• Środki te dynamizują opis.

A ty do­kąd,
tam już tyl­ko dym i pło­mień!
– Tam jest czwo­ro cu­dzych dzie­ci,
idę po nie!

Więc, jak to,
tak odwyknąć na­gle
od sie­bie?
od po­rząd­ku dnia i nocy?
od przy­szło­rocz­nych śnie­gów?
od ru­mień­ca ja­błek?
od żalu za mi­ło­ścią,
któ­rej ni­g­dy do­syć?

Nie że­gna­ją­ca, nie że­gna­na
na po­moc dzie­ciom bie­gnie sama,
pa­trz­cie, wy­no­si je w ra­mio­nach,
za­pa­da w ogień po ko­la­na,
łunę w sza­lo­nych wło­sach ma.

A chcia­ła ku­pić
bi­let,
wy­je­chać na krót­ko,
na­pi­sać list,
okno otwo­rzyć po bu­rzy,
wy­dep­tać ścieżkę w le­sie,
na­dzi­wić sie mrów­kom,
zo­ba­czyć jak od wia­tru
je­zio­ro się mru­ży.
Mi­nu­ta ci­szy po umar­łych
cza­sem do póź­nej nocy trwa.

Je­stem na­ocz­nym świad­kiem
lotu chmur i pta­ków,
sły­szę, jak tra­wa ro­śnie
i umiem ją na­zwać,
od­czy­ta­łam mi­lio­ny
drukowanych zna­ków,
wo­dzi­łam te­le­sko­pem
po dzi­wacz­nych gwiaz­dach,

tyl­ko nikt mnie do­tych­czas
nie wzy­wał na po­moc
i je­śli pożałuję
li­ścia, suk­ni, wier­sza –

Tyle wie­my o so­bie,
ile nas spraw­dzo­no.
Mó­wię to wam
ze swe­go nie­zna­ne­go ser­ca