Do najważniejszych twórców epoki zaliczymy:
Jana Kasprowicza (1860-1926), poetę, dramaturga, tłumacza, samouka doskonale znającego języki (klasyczną łacinę, grekę, francuski, angielski), który tłumaczył takich twórców, jak Ajschylos, Szekspir, Ibsen, Byron czy Schiller.
Kazimierza Przerwę-Tetmajer (1865-1940), poetę, prozaika, dramaturga, autora serii Poezji, w tym zmysłowych erotyków oraz pięknych wierszy o Tatrach („Na skalnym Podhalu”, „Legenda Tatr”).
Stanisława Przybyszewskiego (1868-1927), poetę zafascynowanego satanizmem i filozofią Nietzschego,członka artystycznej cyganerii, propagatora hasła „sztuka dla sztuki”, dotyczącego działalności artystycznej bez określonego celu i żadnych barier.
Władysława Stanisława Reymonta (1867-1925), prozaika i nowelistę, przedstawiciela realizmu krytycznego i naturalizmu, znanego głównie z „Chłopów” i „Ziemi obiecanej”, niewielką część jego twórczości stanowiły wiersze. Laureat Nagrody Nobla.
Leopolda Staffa (1878-1957), poetę, na którego wpływ wywarła twórczością Nietzschego, nazywanego poetą trzech epok (Młodej Polski, dwudziestolecia międzywojennego i współczesności), którego wiersze są ich odbiciem.
Stanisława Wyspiańskiego (1869-1907), dramaturga, reformatora teatru, reżysera, scenografa, poetę, malarza, architekta, znanego z „Wesela”, „Nocy listopadowej”, „Wyzwolenia”.
Gabrielę Zapolską (1857-1921), dramatopisarkę,powieściopisarkę i publicystkę, autorkę dramatów, komedii i powieści, znaną także jako niespełnioną aktorkę, wędrującą z różnymi teatrami objazdowymi ówczesnej Galicji, Kongresówki i Poznańskiego.
Tadeusza Żeleńskiego-Boya (1874-1941), założyciela kabaretu „Zielony Balonik”, krytyka literackiego i teatralnego, który tworzył również w dwudziestoleciu międzywojennym.
Stefana Żeromskiego (1864-1925), piszącego też pod pseudonimami Maurycy Zych i Józef Katerla, nazywanego sumieniem polskiej literatury, autorytetu moralnego ówczesnych czasów, określanego terminem „serc nienasycenie” z powodu wysokich wymagań stawianych rodakom.