Wiersz powstał na emigracji, podczas pobytu Norwida w Ameryce, w 1854 roku. Wiersz ma charakter modlitewny. W tytule wiersza sam poeta wskazuje na gatunek używają słowa „piosnka”, czyli współczesnego piosenka.
Podmiotem lirycznym jest pielgrzym, wędrowiec, tułacz, którego można utożsamić z autorem, który odnosi się do własnego losu, a ojczyzna, kraj dzieciństwa, staje się obiektem tęsknoty poety.
Adresatem wiersza jest Bóg, a poeta obrazuje swoje osamotnienie, tęsknotę, smutek za krajem, pokazuje jednocześnie wyidealizowany, arkadyjski portret ojczyzny, jako miejsce niezwykłe i wyjątkowo piękne. Symbole kraju czyni poeta bociana, ptaka, zgodnie z ludowymi wierzeniami, zwiastującego szczęście i bezpieczeństwo.
Charakterystyczny jest też obraz szacunku i tradycji, według której całuje się kromkę chleba, która spadnie na ziemię, ceni się wartości, obyczaje i wiarę chrześcijańską. Wysoko też podmiot liryczny stawia prawdę i uczciwość.
Ogromne wzruszenie i osamotnienie podkreśla powtarzany refren „Tęskno mi, Panie”.
Oprócz refrenu poeta zastosował w wierszu:
- przerzutnie,
- inwersje,
- neologizmy,
- wykrzyknienia.
Wiersz jest nawiązanie do „Hymnu” J. Słowackiego, wspólne elementy to:
- motyw tęsknoty za ojczyzną,
- bocian jako symbol ojczyzny,
- refren.