- Biblijne morze to pozostałość materii sprzed stworzenia świata.
- Literackie morze to niebezpieczny, niekiedy szalony żywioł.
- Bywa niszczące, obce i nieprzyjazne.
- Morze to symbol niezbadanej otchłani, nieznanej przestrzeni, od przemierzania której rozpoczynają się wielkie odkrycia.
- Morze to emblemat przygody, doświadczeń życiowych, życia, losu i zagubienia.
- Morze to także symbol ogromu, dali, rozległości.
- Morze traktowane jest niekiedy jako wyimaginowana kraina, niezliczoność, nieskończoność i wieczność.
- Morze jest też symbolem wiedzy.
Odniesienia znaleźć można:
- Księga Hioba 38, 8-11.
- Sofokles, „Antygona”.
- F. Petrarka, „Jeśli to nie miłość”.
- J. Kochanowski, „Do gór i lasów”.
- A. Mickiewicz, „Żeglarz”.
- A. Mickiewicz, „Dziady” cz. IV.
- J. Słowacki, „Kordian”.
- Z. Krasiński, „O morze wieków”.
- Z. Krasiński, „Nie-Boska komedia”.
- W. Wolski, „Biała gwiazda”.
- S. Żeromski, „Syzyfowe prace”.
- S. Żeromski, „Ludzie bezdomni”
- W. St. Reymont, „Chłopi”.
Wg Słownika symboli literackich R. Kuleszewicza, Białystok 2003.