- Utwór z debiutanckiego tomiku „Kamień” (1927).
- Wiersz z gatunku liryki opisowej.
- Stanowi opis wsi.
- Przedstawiony jest w ten sposób, że osoba nieznająca wsi, może ją poznać.
- Opowiada o nim podmiot liryczny, który kocha wieś, podoba mu się jej spokój i postrzega ją jako idylliczną krainę szczęśliwości.
- Spędza więc na wsi lat zachwycając się ludźmi i ich spokojnym życiem.
- Wieś jest spokojna, pogodna, gdzie ludzie przestrzegają zasad i wartości (wiary, religii, odpowiedzialności).
- Regularny, niezakłócony rytm funkcjonowania wsi daje ludziom szczęście.
- Autyir wpowadził wiele motywów religijnych: nieszpory, krzyże na rozdrożach, kantyczki.
- Wiersz nie posiada znaków interpunkcyjnych ani wielkich liter.
- Czytelnik ma dzięki temu możliwość własnej interpretacji wiersza.
- Poeta wykorzystał przenośnie („siano pachnie snem”), ożywienie – przenośnię („chmurki siedzą przed progiem w murawie”), uosobienie – przenośnię („księżyc idzie srebrne chusty prać”).
siano pachnie snem
siano pachniało w dawnych snach
popołudnia wiejskie grzeją żytem
słońce dzwoni w rzekę z rozbłyskanych blach
życie pola złotolite
wieczorem przez niebo pomost
wieczór i nieszpór
mleczne krowy wracają do domostw
przeżuwać nad korytem pełnym zmierzchu
nocami spod ramion krzyżów na rozdrogach
sypie się gwiazd błękitne próchno
chmurki siedzą przed progiem w murawie
to kule białego puchu
dmuchawiec
księżyc idzie srebrne chusty prać
świerszczyki świergocą w stogach
czegóż się bać
przecież siano pachnie snem
a ukryta w nim melodia kantyczki
tuli do mnie dziecięce policzki
chroni przed złem