- Wiersz jest nawiązaniem, odwołaniem do mitologii.
- Nike (Wiktoria) to bogini zwycięstwa, ciemnowłosa dziewica ze skrzydłami u ramion, towarzysząca bitwom i zawodom szermierz, przedstawiana z gałązkę oliwną, ozdoba pomników budowanych na cześć zwycięstw.
- Samotraka, grecka wyspa na Morzu Trackim.
- Wiersz z gatunku liryki refleksyjnej.
- Składa się z 2 strof po 4 wersy.
- Każdy wers to 13 sylab, występują rymy przeplatające abab, żeńskie.
- Wiersz napisany został bardzo pięknym, ozdobnym językiem.
- Stanowi opis pięknej rzeźby, podkreśla zachwyt jej kształtnym ciałem.
- Podmiot liryczny opowiada o własnych emocjach, spostrzeżeniach, używając liczby pojedynczej.
- Adresatką jest posąg Nike, który można oglądać w muzeum w Luwrze.
- Przedstawiony obraz jest dynamiczny, żywy i pięknie ilustruje arcydzieło.
- Wiersz stanowi przesłanie o ponadczasowości sztuki, piękna i nieustannego budzenia wrażliwości i wyobraźni.
- Czytelnik odnajdzie żartobliwe spojrzenie na maksymę „stracić głowę”.
- Poeta zastosował przerzutni, epitety (np. „liście laurowe”), apostrofy (np. „W wietrznych falach twych wiotkich szat słyszę muzykę”), metafory (np. „słyszę muzykę lotu, którego żadne nie prześcigną ptaki”), ożywienie (np. ” cały wiersz”).
W wietrznych falach twych wiotkich szat słyszę muzykę
Lotu, którego żadne nie prześcigną ptaki,
Czarująca bogini triumfu, o, Nike,
Co od wieków zdyszana lecisz z Samotraki!
Pośpiech potężnych skrzydeł twych powietrze chłoszcze,
Niosąc zwycięstwo, sław liście laurowe.
Nie pragnę ich. I temu jedynie zazdroszczę,
Dla którego w porywie swym straciłaś głowę.