- Utwór z jest wierszowaną opowieścią o pewnym poecie.
- Przypomina żart o pewnym roztargnionym poecie.
- Ma w biurku zapasy znaków interpunkcyjnych.
- Wykorzystuje on kropki, myśliniki, wykrzykniki i inne znaki interpunkcyjne w swojej pracy.
- Najpierw pisał wiersze, a kiedy stworzył ich 100 szuflada z interpunkcyjnymi znakami okazała się pusta.
- Pozostało jedynie 7 małych kropek.
- Nic innego mu nie pozostało tylko stworzyć biedronkę.
- W wierszu zostały wymienione znaki interpunkcyjne z wyjaśnieniem, kiedy ich używamy.
- Wiersz liczy 5 strof, z różną liczbą wersów.
- Każdy wers każdy z nich ma 10 sylab.
- Występują rymy parzyste.
- Pamiętać należy, że znaki interpunkcyjne sa ważne, nadają tekstowi określone znaczenie.
Był sobie jeden poeta blady,
który miał w biurku różne szuflady,
a w tych szufladach chował zapasy:
w pierwszej – przecinki, w drugiej – nawiasy,
w trzeciej – średniki, w czwartej – myślniki,
w piątej – dwukropki i wykrzykniki,
znaki pytania, kropek pół kilo
i cudzysłowów niemałą ilość.
A że porządek miał w tych szufladach,
bardzo porządne wiersze układał.
Tutaj ! dał dla okrasy,
tam jakieś słowo ujął w ( ),
nagłym , przecinał zdania
lub stawiał po nich ?
Ponieważ myślał, pisząc wierszyki,
często do wierszy wstawiał – –,
czasem „”, czasem :
i nie żałował na końcu …
W sto dni napisał sto pięknych wierszy.
Chciał właśnie zacząć pisać sto pierwszy,
lecz mu w szufladach zabrakło zapasów –
nie miał przecinków, nie miał nawiasów,
nie miał średników, nie miał myślników,
nie miał dwukropków i wykrzykników.
Z pustej szuflady pustką powiało –
tylko w niej siedem kropek zostało.
Poeta wiersza napisać nie mógł,
chciał złamać pióro, ale się przemógł,
więc prędko pióro włożył w kieszonkę,
a z siedmiu kropek zrobił… BIEDRONKĘ.