- Utwór wierszowany.
- Znany z antycznej poezji greckiej, a także rzymskiej.
- Utwór posiadający zwykle budowę stroficzną.
- Przedstawiał podniosłą tematykę, wysławiał dokonania jakiejś osobistości lub opisywał niezwykłe wydarzenie.
- Oda sławiła przede wszystkim przymioty etyczno-duchowe jakiejś wybitnej postaci.
- Bardzo często dotyczyła pojęć i prawd abstrakcyjnych, typu wolność, patriotyzm.
- Odę cechował styl patetyczny, wiele apostrof, wykrzyknień, metafor.
- Wykorzystując motywy mitologiczne odę wykorzystywano do przekazywania ważnych myśli i idei.
- Uprawiali tę formę zarówno pisarze oświeceniowi, jak i romantycy.
- W epoce klasycyzmu uformowała się w kilku odmianach:
- oda okolicznościowa , podejmowała tematykę najwyższej wagi,
- oda filozoficzno-moralna, propagowała program liryki tyrtejskiej, mobilizującej do walki o wolność,
- od horacjańska, wprowadzała pierwiastek osobisty, ogólno-refleksyjny.
- Twórcy romantyzmu nadali jej nową , wyzwoloną z wielu rygorów klasycystycznych formułę.
- Przykłady romantyczne to „Oda do młodości” A. Mickiewicza oraz „Oda do wolności” J. Słowackiego.
- W liryce XX lecia międzywojennego podlegała wielu eksperymentom, wykorzystywano ja do manifestacji programów literackich (ekspresjonistów, futurystów).
- Po II wojnie światowej służyła twórcom socrealizmu w celach agitacyjnych i propagandowych, np.
- u K. Wierzyńskiego „Oda prowincjonalna”,
- U J. Iwaszkiewicza, „Ody olimpijskie”.
- W okresie późniejszym tworzyli także ody:
- Cz. Miłosz, „Oda do ptaka”,
- J. J. Twardowski, „Oda do rozpaczy”.