Ogrody zakładane przy pałacach, w XVII i XVIII wieku, odzwierciedlały gust i światopogląd ludzi tamtych czasów.
- Z tradycji ogrodów renesansowych wywodził się popularny w XVII wieku styl ogrodu francuskiego, starannie pielęgnowany, z uformowanymi roślinami, geometrycznymi klombami i wyjątkowo regularnymi kompozycjami.
- Spełniał ideały francuskiego klasycyzmu prezentując ład i porządek.
- Prezentował zamiłowanie do regularności, symetrii i geometrii.
- Każda linia podporządkowana była człowiekowi.
- Ogrody angielskie stanowiły przejaw zainteresowania dawnymi lub obcymi kulturami i czasami.
- Zarówno ogrody, podobnie jak i parki, zakładane w tym stylu, były malownicze i starały się naśladować naturę, choć wszystko było przemyślane i świadomie skomponowane.
- Obraz takiego ogrodu stanowił ilustrację upodobań i zainteresowań sentymentalizmu.
- Sprawiał wrażenie zaniedbanego, miał formę nieregularną.
- Szczególnie lubianym przez romantyków parkiem była „Zofiówka”, park w okolicy Humania na |Ukrainie, założony przez magnata Szczęsnego Potockiego dla swej ukochanej Zofii. To ten park stał się inspiracją dla Trembeckiego (poety epoki oświecenia) do napisania poematu „Zofiówka” (1804).
- Urodę tego utworu podkreślał sam Adam Mickiewicz, który w dowód uznania wprowadził kilka jego wersów do „Pana Tadeusza|” (III księga).
- Warto pamiętać, że romantycy lubili dzikie ogrody i przyrodę nietkniętą ludzką ręką, podkreślając, że stanowią one obraz ludzkiej psychiki. Mówi się, że romantycy tworzyli własne ogrody kontemplacji, ogrody własnej duszy, ogrody mentalne, będące znakami utraconego dzieciństwa i czasów szczęśliwości.
- Tworzyli również podobne ogrody miłości, niestety najczęściej nieszczęśliwej, choć i te pełne radosnych miłosnych uniesień także były.