„Ojciec w bibliotece” Czesława Miłosza

• Utwór z tomu „Ocalenie” (1945).
• Wchodzi w skład cyklu  „Świat”.
• Składa się z 2 czterowersowych strof.
• Poeta przyjmuje dziecięcy punkt widzenia i kreśli obraz ojca zaczytanego w księdze.
• Porównuje go czarnoksiężnika  mruczącego pod nosem zaklęcia.
• Przypomina wyglądem czarodzieja (włosy na oświetlone słońcem, przypominają koronę, ma też wzorzystą szatę, szept przypomina słowa zaklęcia).
• Wnioskuje z tego, że tajemnicę księgi poznaje ten „kogo Bóg czarów nauczy”.
• Czary w wierszu odnoszą się do samej umiejętności czytania i rozumienia świata.
• Utwór ma nastrój magicznym baśniowy, tajemniczy, czarodziejski.
• Główne przesłanie wiersza to znaczenie czytania, które jest najlepszym sposobem uczenia się.
• Czytanie to sposób czarowania.

Wy­so­kie czo­ło, a nad nim zwi­chrzo­ne
Wło­sy, na któ­re słoń­ce z okna pada.
I oj­ciec ja­sną ma z pu­chu ko­ro­nę,
Gdy wiel­ką księ­gę przed sobą roz­kła­da.

Sza­ta wzo­rzy­sta jak na cza­ro­dzie­ju,
Za­klę­cia gło­sem przy­ci­szo­nym mru­czy.
Ja­kie są dzi­wy, co w księ­dze się dzie­ją,
Do­wie się, kogo Bóg cza­rów na­uczy.