Ireneusz Opacki
(5 sierpnia 1933, Czortków, 9 lipca 2005, Katowice)
Literaturoznawca, polski filolog, profesor nauk humanistycznych, badacz literatury polskiej okresu romantyzmu i literatury współczesnej, świetny mówca i interpretator poezji, odznaczony wieloma medalami, uhonorowany nagrodami.
Absolwent i pracownik KUL-u, następnie Uniwersytetu Śląskiego, członek PAN, Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza, Towarzystwa Naukowego KUL, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, Towarzystwa im. Zofii Kossak, Wszechnicy Górnośląskiej „Solidarności”, Kapituły Śląskiego Wawrzynu Literackiego, patron Instytutu Nauk o Literaturze Polskiej Uniwersytetu Śląskiego.
Wybrane publikacje:
- „Ewolucje balladowej opowieści. Zagadnienie narratora i narracji w balladzie lat 1822-1920” (1961),
- „Poezja romantycznych przełomów. Szkice” (1972),
- „Poetyckie dialogi z kontekstem. Szkice o poezji XX wieku” (1979),
- „Lechoń i polskie mity” (1993),
- „Odwrócona elegia. O przenikaniu się postaci gatunkowych w poezji” (1999).