Opera seria (poważna) miała rywalkę w postaci opery buffa, czyli opery komicznej. Obie te formy wyodrębniły się około połowy XVIII wieku. Opera buffa charakteryzowała się następującymi elementami:
- przywiązywała większe znaczenie do efektu dramatycznego,
- była spektaklem melodyjnym,
- posiadała szybką akcję,
- traktowała o zwykłych ludziach,
- obrazowała życie codzienne,
- przedstawiane uczucia były bliskie odbiorcom, pospolite, rzeczywiste.
Najbardziej znani twórcy opery buffa to:
- Giovanni Battista Pergolesi (1710-1736),
- Giovanni Paisiello (1740-1816),
- Domenico Cimarosa (1749-1801).
Nieco później różnice między operą buffa i operą seria zaczęły się zacierać, a elementy buffa zadomowiły się w poważnych utworach operowych. Obok arii znaczenie zyskały ansamble, czyli sceny zespołowe, w których artyści śpiewają równocześnie. Ożywiło to akcję, a sama opera stała się bardziej interesująca z dramatycznego punktu widzenia.
Około 1800 roku kastraci (zobacz wpis o operze włoskiej) zaczęli znikać ze scen operowych, pojawiły się śpiewaczki, primadonny („pierwsze damy”), które podobnie jak kastraci ozdabiały śpiewane partie.