Od 1597 roku opera włoska rozwijała się we Włoszech, następnie rozprzestrzeniła się po całej Europie, ale to włoscy kompozytorzy (np. Claudio i Alessandro Scarlatti) bardzo długo pozostawali najbardziej wpływowymi twórcami opery, postrzeganej jako nowa forma artystyczna.
Opera wyrosła z tradycji literackiej, dopiero po pewnym czasie przekształciła się w formę rozrywki o muzycznym charakterze. Podstawowym środkiem wyrazu sztuki operowej stała się aria (dosłownie „powietrze”), pieśń solowa, w której wykonawcza snuje swoje refleksje nad nieuchronnością i niedoskonałością losu. Arie były najważniejsze i umieszczano je na końcu każdej sceny.
W XVIII wieku pojawiła się aria trzyczęściowa (aria da capo), odśpiewywano w niej dwukrotnie część podstawową, która przedzielała część kontrastująca, a służyło to jedynie popisom wokalnym. Największymi gwiazdami byli kastraci, śpiewacy wykastrowani w dzieciństwie, dzięki czemu zachowywali wysoki głos, sopran, najbardziej znany w owym czasie był kastrat Farinnelli (1705-1782).