Nowe tendencje pojawiające się najpierw w Anglii końca XVII wieku, widoczne są przede wszystkim w rozkwicie nauk eksperymentalnych, przyrodniczych, w licznych odkryciach w tej dziedzinie, np. teorie rozszczepienia światła i przyciągania ciał Newtona.
W połowie stulecia centralnym ośrodkiem nowych trendów stała się Francja. Rozkwit klasycyzmu przypada na okres rządów Ludwika XIV (1660-1680), zwanego Królem-Słońcem, który wsławił się powiedzeniem “Państwo to ja”. Kryzys zapoczątkowany jego rządami pogłębił się w latach następnych. Kolejny król, Ludwik XV, znajdujący się pod przemożnym wpływem faworyt: Madame de Pompadour i Madame du Barry, nie zdołał uzdrowić państwa. Podobnie rzecz się miała za
rządów Ludwika XVI. Nowe idee przybrały najpierw formy walki ideologicznej z absolutyzmem królewskim, dominującą rolą kościoła i ustrojem feudalnym, a potem przekształciły się w przygotowania do przewrotu społecznego zakończonego wybuchem Rewolucji Francuskiej 27 sierpnia 1789 roku.