W sztuce oświecenia dominował od połowy XVII wieku do dwóch pierwszych dekad XIX wieku klasycyzm, który odwoływał się do antyku, choć nie był nurtem jednolitym. Głównym cele była dbałość o równowagę i spokój, a tę doskonałość starano się osiągnąć kosztem innych elementów dzieła.
W architekturze:
- najważniejsza była symetria, budowano budynki proste, regularne z prostokątnymi, dużymi oknami, bez zbytnich ozdób,
- wnętrz malowano na jasne kolory, najczęściej biały, w zdobnictwie stosowano złoto,
- na wsiach budowano domy mieszkalne, nazywane dworkami.
Do największych dzieł klasycyzmu zaliczane są budowle:
- Łuk Triumfalny w Paryżu,
- Brama Brandenburska w Berlinie,
- British Museum W Londynie,
- Teatr Wielki w Warszawie,
- Belweder w Warszawie.
Rzeźba odwoływała się bezpośrednio do antyku, a malarstwo zdominowała tematyka historyczna (mitologiczna), powiązana tematycznie z wolnością, państwem i narodem. Rozwijało się również malarstwo portretowe.