Stefan Otwinowski
( 3 marca 1910, Pyzdry – 30 stycznia 1976, Kraków)
Prozaik, dramatopisarz i publicysta (felietonista), kierownik krakowskich teatrów.
Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim.
Jego twórczość w znacznym stopniu zabarwiona jest elementami biografii, postać narratora, nazywanego różnie, zawsze przynosi skojarzenia z twórcą.
Debiut na łamach prasy literacki powieścią „Życie trwa cztery dni” (1936), jest sprawozdaniem z dwu śmierci i pogrzebów.
W okresie okupacji hitlerowskiej działał w podziemiu kulturalnym.
Cechą charakterystyczną twórczości Otwinowskiego jest dyskretny humor, nieraz staroświecki wdzięk i nowoczesna literacka konstrukcja.
Wydał m.in.:
- „Marionetki” (powieść) 1938,
- „Czas nieludzki” (powieść) 1946,
- „Nagrobek” (powieść)1946,
- „Wielkanoc” (sztuka) 1946″,
- „Spotkanie z uśmiechem” (opowiadania) 1952,
- „Moje okolice” (opowiadania) 1954,
- „Gwiazdy i ziemia” (sztuka) 1955,
- „Julia” (powieść) 1957,
- „Niedyskrecje i wspomnienia” (szkice) 1957,
- „Cicha leśniczówka” (opowiadania) 1963,
- „Samosąd” (powieść) 1966),
- „Pamiątki i herezje” (felietony) 1968,
- „Okoliczności łagodzące” (powieść) 1968,
- „Opowiadania wybrane” 1970,
- „Świadek nieoczekiwany” 1971.
Powieści „Samosąd”, „Okoliczności łagodzące” i „Świadek nieoczekiwany” tworzą trylogię.